“Децата не помнят играчките, които си им купил.
Няма да запомнят колко пари си дал, колко си работил, за да им осигуриш „най-доброто“.
Това не е важно за тях.
Но много добре ще помнят друго…
Как си им крещял, когато си бил уморен.
Как гласът ти е ставал студен, когато си се ядосвал.
Как си казвал: „Остави ме на мира“, когато просто са искали прегръдка.
Помнят как са заспивали със сълзи в очите,
Страхувайки се да издадат и звук, за да не те ядосат още повече.
Помнят погледите ти. Тишината след караницата.
Усещането, че пречат.
Че любовта им е неудобна, нежелана, не на място.
После порастват.
Но носят това в себе си.
От училище – към живота на възрастен.
От дома – в други връзки.
И не винаги могат да обяснят откъде идва тази тъга.
Това безпокойство. Това желание да заслужат любов…
А всичко започва от нещо съвсем просто:
Не ги прегърна, когато имаха нужда.
Не се извини, когато избухна.
Не каза „Обичам те“, когато толкова го чакаха.
Прегърни ги.
Говори с тях.
Не чакай да пораснат и да се научат да мълчат.
Защото тогава ще бъде късно.
И ще останеш сам – с играчки, които никой не помни.
И с тишина, която някога се е наричала „твоето дете“…
